Met Petra in Petra

Nadat we de vertrekkende Oriënters hadden uitgezwaaid, zijn Petra, Hein, José, Heleen, Lisette en Frits, samen met de 2 Britten richting Seydnaya vertrokken. Bovendien moest Nour thuis afgeleverd. Dat werd nog een hele klus, waarbij de chauffeur ook niet precies wist hoe hij in het hotel moest komen. Uiteindelijk waren we er om 5 uur! Omdat het al zo laat was, hadden we wel alle spullen van onszelf mee het hotel in genomen, maar de bushulp kwam ons achterna: de bas lag nog in de bus. Oeps, foutje! :-(

Twee uur later moesten we alweer op, want om 8 uur zou Narina de bas komen halen, moesten de Britten naar het vliegveld en zouden wij richting Jordanese grens vertrekken. Het was een prachtig hotel, dus we hadden er graag enkele uren langer geslapen, maar dat was ons dus niet gegeven.

Narine had voor ons een klein busje geregeld om ons naar de grens te brengen, en daar zouden we worden opgehaald met een airco busje van de Jordanese tour operator. Onze chauffeur was een aardige man, maar hij wist niet zo heel goed de weg: we zijn in Damascus enkele keren verdwaald, en zelfs onderweg naar de Jordanese grens heeft hij een keer een afslag van de route naar de grens genomen. Met veel vragen, en zelfs achter iemand aan rijden, kwamen we uiteindelijk met 2 uur vertraging bij de Syrische kant van de grens aan. Daar gaf de chauffeur aan dat hij niet verder mocht rijden en dat de Jordanezen ons daar maar moesten komen ophalen.
Daarop belden we de Jordanese gids, die aangaf dat hij al meer dan 2 uur op ons stond te wachten, en dat niet was afgesproken dat ze ons zouden ophalen in Syrië, en dat zij sowieso niet op Syrisch gebied mochten komen..
Na een poosje reed onze chauffeur nog wel een paar honderd meter verder, maar daarop laadde hij onze bagage uit. Stonden we langs de kant van de weg, tegenover het douane kantoor, zonder transport.

Vervolgens bleek dat we per persoon ook nog een exit belasting van 5 Euro moesten betalen. Lisette opperde nog dat we wellicht met de bagage zouden kunnen lopen. Narina had haar gezegd dat andere groepen dat ook gedaan hadden, maar dat leek ons bij meer dan 35 graden geen goed idee. Bovendien bleek bij navraag dat de afstand tussen beide busjes circa 3 kilometer was...
Onze chauffeur heeft daarop 2 taxi's geregeld, die de procedures zouden regelen en waarmee we naar de Jordanese kant konden rijden. Dat kostte ons 35 Euro. Plus nog eens 500 Syrische ponden (= 9 Euro) voor het advies van "the colonel" waar onze chauffeur mee had overlegd.
Onderweg in die taxi hebben we nog zitten fantaseren hoe ver ieder van ons zou zijn gekomen als we te voet gegaan zouden zijn. Conclusie was dat waarschijnlijk slechts één van ons dat gehaald zou hebben.

Aangekomen bij de Jordaanse grens, troffen we onze gids, Fatih. Die wees ons erop dat we geen visum list hadden, zodat we nu individuele visa moesten hebben, die dan ook nog eens 10 Euro per stuk kostten. Al dat gedoe leidde ertoe dat ons groepje even in een dipje zat. Gelukkig kregen we al snel bericht dat we die 10 Euro elk weer terug zouden krijgen, want dat bleek een fout van de tour operator te zijn. Bovendien: we waren dan toch maar mooi in Jordanië!

Onze gids sprak prima Engels en was in de afgelopen 15 jaar al zo'n 1000 keer in Petra geweest, en bleek een brede kennis van het land en van Petra te hebben. De chauffeur Suhel was zwijgzaam en reed beheerst en veilig. Het busje was voldoende ruim voor ons klupje plus bagage, en na een goede lunch (in het historische Jerash), voelden we ons al heel wat beter.

Het was vanaf de grens 320 km naar Petra, en met de goede weg en het prima busje schoten we lekker op. Rond 20:30 uur waren we in het hotel in Petra. Na wat opfrissen zijn we naar het centrum gegaan om wat te eten (al had niet iedereen even veel trek vanwege buik problemen). Ik heb geprobeerd om daar meteen te internetten, maar ondanks dat de PC een mooie screensaver had, werkte het toetsenbord niet bepaald mee...

De volgende morgen waren we in 10 minuten tijd bij Petra. Daar hebben we circa 6 uur doorgebracht met het bekijken van de talloze graven, tempels en andere bezienswaardigheden. Er is in Petra namelijk veel meer te zien dan alleen "the Sanctuary" (de Khazneh). Zo zijn er vele tientallen koningsgraven uitgehakt, en nog veel meer edelen-graven, zijn er tempels en kerken met mozaïeken. Er waren nog heel wat verrassingen te zien, zoals het systeem waarmee vanaf 27 km afstand water werd aangevoerd door gebakken buizen. Het soort steen die daar veel voorkomt, was eveneens een verrassing: daarin lopen lagen in talloze verschillende kleuren, van zwart tot rood. Dat leidt ertoe dat de uitgehakte ruimtes heel bont gekleurd zijn. Diezelfde steensoort wordt door de Bedoeïnen-vrouwen gebruikt als make up. De ontwerpers van 2000 jaar geleden hebben ook bedacht om in de muren om de zoveel meter een horizonale rij met hout te leggen, die bij aardbevingen de kans op instorten verkleint. Er ligt ook een heel mooi vlakke Romeinse weg, die pas 2 jaar geleden is blootgelegd. Wie heel fanatiek is, kon ook nog 600 of 700 treden naar boven nemen voor een uitzichtpunt of een tempel.

Rond 15:30 uur zijn we weer terug gegaan naar de auto, en hebben even verderop geluncht. Toen door naar Amman, naar een mooi hotel.

Onderweg heeft Fatih ons ingewijd in de kameel:
- Een kameel kost tussen de 3000 en 5000 Euro, afhankelijk van zijn/haar gewicht;
- Een kameel kan 40 km per dag lopen;
- Een kameel kan zijn eigen gewicht (800 kilo) dragen;
- Een kameel kan 2 weken zonder eten en 1 week zonder drinken;
- Een kameel kan 100 liter water in één keer drinken
- Bij de kamelen races halen ze snelheden tot 45 km/h;
- Je mag kamelenmelk niet koken, want dan schift deze;
- Als je hen pijn doet, kunnen kamelen tranen huilen;
- Als je een kameel slecht behandelt, zal hij zich willen wreken. Daarbij kunnen ze lang wachten op een goede gelegenheid voor die wraak.

In het hotel in Amman sliepen Lisette en ik (en Petra en Hein) in suites. We hebben in onze suite vergaderd met ons zessen over de hoogte van de fooien voor de gids en voor de chauffeur. En gespeculeerd over hoe het zou gaan met de terugkeer naar Syrië. In dat hotel waren trouwens wel een aantal PC's beschikbaar, maar de verbinding met het internet was verbroken.

Na het ontbijt op dinsdag kregen we eerst een stadsrondrit door Amman. Daarbij hebben we ondermeer een archeologische site bezocht, en het historisch museum. Daarin zagen we voor het eerst een paar Dode Zeerollen, met 1500 jaar oude geschriften. Deze zijn indertijd in dun koper geschreven, en konden daarom nog goed worden gelezen. Ook hebben we een rondje gemaakt door de rijkste buurt van Amman, langs allerlei sjieke villa's en voorbij aan "het grootste fort van Amman, dat pas 20 jaar geleden is gebouwd". Daarmee bedoelde onze gids de Amerikaanse ambassade.

Vervolgens gingen we 50 kilometer naar de Dode Zee, waarbij we daalden vanaf circa 1000 meter boven zee niveau naar 400 meter ónder zee niveau. Het was er knap warm (rond de 45 graden!), maar wel allemaal netjes ingericht. Er waren een paar zwembaden, een hogesnelheids restaurant, een handdoek verhuur, koek en zopie, en dan een smal strand bij de eigenlijke Dode Zee.
Natuurlijk zijn we allen het water ingegaan en dat is inderdaad een vreemde ervaring. Je kunt er niet in zwemmen omdat je benen boven het water uitkomen. Watertrappelen gaat wel, waarbij je zelfs niet hoeft te trappelen om boven te blijven. Je mag er niet spatten, want dan zie je lange tijd niks meer. Als je in dat water bent geweest, voelt je huid wel heerlijk zacht aan.
Het insmeren met modder hebben we aan anderen overgelaten.
Na een uurtje hadden we het in het pekelwater wel gehad, dus daarna nog wat gedronken, en even gedipt in het zwembad. Toen gedoucht, aangekleed, geluncht en weer naar de auto.

Onze gids Fatih stapte in Amman uit de auto en nadat we hem hartelijk bedankt hadden en zijn fooi gegeven, ging het door naar de grens met Syrië. Deze keer ging het snel en eenvoudig, al moesten we ook nu weer betalen voor een transit visum, wat ook weer 5 euro per persoon kostte (maar dit was ons van te voren wél verteld).

We waren rond 20:30 uur op het vliegveld, waar ons toestel om 03:50 uur zou opstijgen. Tijd zat. We hebben wat zitten kletsen en drinken, en toen we eenmaal in de check-in ruimte mochten, konden we gelukkig ook onze resterende Syrische Ponden en Jordanese Dinars wisselen tegen Euros.
Gelukkig wisten wij inmiddels dat de vertrekbelasting in ons ticket zat en er is ook door niemand bij geen enkele controle naar gevraagd.

Het toestel zat helemaal vol, en omdat we op een nooduitgang rij zaten, konden de leuningen niet naar achter. Daardoor kwam er van slapen niet erg veel. We landden op Schiphol rond 07:30 uur, waar Rienk zijn pa en ma en Jacques en Martijn José kwamen ophalen, en waar Heleen door Annemarie en Marco werd opgehaald. Lisette en ik mochten met hun meerijden, zodat ook wij mooi op tijd weer thuis waren.

Hiermee kwam een einde aan ons Oosterse uitstapje.

Frits