Zondag 11 augustus: Vertrek

Vandaag was het zover: er kwam een einde aan de USA reis van volksdansgroep Orient. Gisteravond namen we al afscheid van Coby, die vanochtend vroeg vertrok naar Canada. En wij waren al vroeg wakker omdat Petra en Hein al om 8 uur op het vliegveld moesten zijn om naar New York te vliegen. En wij als de overige 4 gasten van Debbie en Jay konden mee naar het Mormon Conference Centre in Salt Lake City voor de live uitzending van een half uur zang door het wereldberoemde Mormon Tabernacle Choir en orkest. We waren al eerder in dat gebouw geweest, maar nu was een deel van de 21.000 plaatsen bezet door gelovigen en belangstellenden om te luisteren naar de zang van het ruim 360-koppige koor en het 110 man grote orkest. Plus het schitterende orgel met 7667 buizen (!). Toen we binnenkwamen waren ze nog bezig met oefenen en konden we nog wat foto’s maken en video opnemen. Tegen de tijd dat de uitzending begon, mocht dat niet meer en werd iedereen gevraagd om alvast te kuchen, zodat dat niet tijdens de uitzending hoefde. Ook zagen we hoe een assistente op de valreep de zangers met een kaal hoofd poederden tegen de glans. We werden gevraagd om niet te klappen tijdens de uitzending. Toen de leden van de aanwezige Taiwanese dansgroep dat na het eerste nummer toch deden, werden ze door de dirigent met zijn maatstokje meteen terecht gewezen. Het programma waar we naar keken en luisterden heet “Music and Spoken Word”, dat al 84 jaar lang elke zondag wordt uitgezonden. De huidige aflevering was nummer 4351 (!)
In het halve uur dat het programma duurde hoorden we 6 nummers, waarvan eentje van Grieg met het orgel als solo instrument. En als we weer thuis zijn, gooi ik mijn Lee Towers cd’s weg want het koor zong met zijn ruim 360 zangers “You’ll never walk alone” toch wel wat beter dan Leen…
We hadden al gezien dat Riekie en Mirian er ook waren met hun gastouders, maar later zagen we ook Hans, Jannie en Els, die er ook van genoten hadden. Later hoorden we dat ook Jolanda, Heleen en Marina aanwezig waren. We waren het erover eens dat het vooral majestueus klonk, maar dat er wellicht ook wat extra sju bij gemogen had. Een beetje net als alle Mormoonse zaken: heel goed gedaan, maar wat meer schwung was ook niet verkeerd geweest.
Toen snel terug naar huis om de laatste spullen in de koffers te pakken en alle bijdragen van Debbie aan de naderende lunch in de auto te laden. We gingen naar het huis van de gastouders van Marina, Heleen en Jolanda. Dat bleek nog groter en mooier dan dat van Debbie en Jay te zijn. Zo was er in de benedenverdieping een biljartkamer en een gym met trainingsspullen, er waren talloze badkamers en toiletten en 2 keukens. Alles heel luxueus. Daar werd aan de Nederlandse gasten en hun gastouders een Thanksgiving diner aangeboden. Die feestdag is eigenlijk de 3e donderdag van november, maar omdat ze ons wilden danken, werd er dus een extra Thanksgiving ingelast. Omdat er in totaal 48 mee-eters waren, waren er maar liefst 2 kalkoenen de pineut. Het eten was heerlijk en overvloedig, en de talloze vlaaien konden iedere toetjes liefhebber plezieren.
Ons orkest Vranje had bij binnenkomst al een paar stukjes gespeeld, maar na het eten konden ze in de grote woonkamer een paar extra stukken spelen. Het eerste was de “Amsterdamse Grachten”, dat natuurlijk door alle Oriënters werd meegezongen, en waarop heel wat paren op de dansvloer kwamen. Het tweede nummer was een Engelstalige meezinger, waarbij Hans regelde dat er een backinggroepje was dat mooi in de maat mee bewoog, plus twee helften van de aanwezigen om er een mooie canon van te maken. Dat was een prachtige afsluiting van een geweldige week in Bountiful. Kijk maar eens op de bijgevoegde video hieronder (zodra de pc en ik het eens zijn over het uploaden) !

Daarop gingen we met een aantal auto’s naar het vliegveld, waar we alle bagage konden inchecken. Omdat Yvette een van de eersten was die incheckte, en zij een frequent flyer pas heeft, bleek dat al onze miles op haar kaart landden. Hierdoor ging ze naar de rubriek “silver” en konden zowel onze gewonnen indiaan als een extra tas gratis mee. Na wat gedoe met de betalingen voor de overige extra bagage konden we allen naar de vertrekhal. Lisette heeft daarbij haar Groupleader rol overgedragen aan Mijco, die ‘m meteen aan Kars doordelegeerde. En ik had mijn rol als verslaggever al aan Mijco overgedragen op het moment dat we door de douane gingen. Mijco zorgt dus voor de laatste foto’s en het verslag van de terugreis. Lisette en ik gaan nu 2 weken genieten van een rondreis langs een aantal parken in West Amerika.
Hartelijke groeten van Frits en Lisette en tot ziens!