Zaterdag 10 augustus: Afsluiting van het festival

Vanochtend konden we weer even uitslapen en dat was wel lekker, want het komt er iedere keer op neer dat het verslag nog gemaakt moet worden als de rest in bed ligt. Maar het is wel leuk om te doen, zeker ook omdat er kennelijk behoefte aan is bij jullie, de volgers. Het ontbijt was weer prima en zeer uitgebreid, en voor je het weet is het dan weer rond 12 uur en moesten we weer naar het festival terrein. Daar was het al best druk en in de loop van de dag troffen we daar, net als gisteren, ook meerdere mensen die gastouder waren geweest in Springville. Leuk om hen weer eens te spreken. Ze waren natuurlijk benieuwd wat we van het festival in Bountiful vonden.
Bijna alle Orienters moesten vandaag nog in het Holland boek schrijven dat we voor de organisatie hebben meegenomen. Bovendien had elk koppel voor hun gastgezin eenzelfde boek waarin ze specifiek voor dat gastgezin wat moesten opschrijven. In het boek wordt in het Nederlands en Engels vanalles verteld over Nederland, met veel leuke foto’s. José heeft vantevoren al foto’s van Orient en Culemborg in die boeken bijgeplakt, zodat het uiteindelijk een persoonlijk geschenk is geworden.
De Orient kraam is inmiddels een heel stuk leger geworden en met name de klompjes liepen als een tierelier. Wat veel minder goed ging waren de “pins” (vroeger heetten dat “speldjes”). Op zich zijn die daar best wel populair, maar zowel die van ons als die van de organisatie gingen niet echt hard. Bij de vele kramen was het best wel druk, en bij de auto van het dierenasiel zijn maar liefst 8 van de aanwezige 10 honden geadopteerd. Onze achterbuurman verkocht vele soorten badzouten en om publiek te trekken had hij 2 “vrijwilligers” die respectievelijk onder de douche stonden en in bad zaten. Natuurlijk mét dat badzout. Die 2 mannen bleken zijn zoons te zijn, dus hoe vrijwillig het echt was, werd niet duidelijk. De vele bubbels die het badzout veroorzaakten, bleken een grote aantrekkingskracht te hebben op passerende kinderen. Op een zeker moment zaten de beide mannen dan ook helemaal onder het schuim; met dank aan de kindertjes.
Het eerste middag optreden van Oriënt was Graaf Maurits. Er was wat vertraging bij de start omdat de microfoons nog niet goed stonden opgesteld, maar daarna liep de dansserie helemaal zoals Petra en Hein van Koelen deze hadden ontworpen. Alle dansers waren er dan ook zeer tevreden over.
Er zat redelijk wat publiek, maar omdat het zo warm en zonnig was, zaten de mensen enkel op de stoelen die in de schaduw zaten. Bij de eetkraampjes zaten alle stoelen in de schaduw eveneens vol. In dit weer fotograferen en filmen is trouwens knap lastig, want met spots en een flitser krijg je de zon echt niet overschaduwd.
Het tweede Oriënt optreden die middag was de Brabantse serie. Die begint met een tableau vivant (weet je nog: een levend schilderij). Daarin komt ook een figuur voor met een kruik drank aan de mond, waar Hein laatst al over had geïnformeerd of dat wel kon, hier in Utah. Volgens Debbie kon dat gerust. Het vreemde was nu echter dat die kruik weg was uit de mand met alle accessoires. Nergens meer te vinden. Vreemd hè? Een ander onderdeel van de serie is dat de 4 heren met hun schoppen dansen en spelletjes doen. Daar hoort ook bij dat ze doen alsof ze de schop het publiek in willen gooien. Deze keer stond er echter een klein meisje met krulletjes heel dicht op het podium en die schrok zich te pletter toen die schep op haar afkwam.
Er stond ook een enorme barbecue, waar hele ribbenkasten van koeien werden gebakken, met lekker veel bruine saus. Volgens de opper-barbecue operator waren er mensen die zo’n hele “rack” van 30 cm lang bestelden en in hun uppie op aten.
Inmiddels had onze Debbie samen met Jay weer een heerlijke lunch gemaakt voor haar 6 logés; deze keer met groene gelei die heerlijk bleek te zijn. Omdat het einde van onze reis nu dichtbij kwam, heeft Lisette de vele foto’s uitgedeeld die we van die vriendelijke Amerikaanse fotograaf in Springville hebben gekregen. De betreffende bestanden hebben we ook gekregen, dus daaruit kunnen straks alle mede-reizigers zelf hun favorieten uitzoeken.
We hoefden niet lang te lanteflanteren, want om 18:00 uur kwamen alle Nederlanders met hun gastouders naar het festivalterrein om samen te picknicken. Iedereen had wat gekookt, en het was er gezellig. Inmiddels was het avondprogramma begonnen, en bleek er een flinke opkomst te zijn. Vrijwel alle stoelen waren bezet. Gelukkig had ik een grote tafel geregeld waarop mijn statief en ik konden staan en over de mensen heen kijken. Jay had een trappetje geregeld, dus dat leek helemaal in orde. Zo had ik een mooi zicht op de dansen van Martinique. En natuurlijk op de Hollandse serie van Oriënt. Na de meiboom was er even een pauze, waarin Hans en Jannie van Vranje, onder begeleiding van Els op accordeon een heel mooie versie van de Amsterdamse Grachten zongen. Petje af! Het tweede deel van de Hollandse Serie werd traditiegetrouw afgesloten met de rij dansers die de vlaggen van Nederland en de USA vasthouden. Applaus verzekerd!
Na wat dansjes van een groep indiaanse kleuters was het tijd voor de afsluiting van het festival. Er werden 2 meisjes op het podium gezet, plus enkele musici, waarna de beide dametjes een partij vals “We are the World” gingen staan zingen. Gelukkig kwamen snel daarna alle groepen op het podium en werd het al snel een klein puinhoopje op het podium: de groepen zongen elk een lied, alles stond vol met fotograferende bezoekers en de indiaanse kleuters wisten niet wat ze ermee aanmoesten. Er ontstond zelfs een polonaise….
Daarna werden de cadeautjes uitgewisseld met de organisatoren en werden er groepsfoto’s gemaakt. Datzelfde cadeautjes uitwisselen stond vervolgens op het programma toen we weer thuis waren. Jay en Debbie kregen het Nederland boek dat door ons was aangevuld met vooral veel dank voor hun goede zorgen. Plus nog een boel ander cadeautjes, maar Jay was wel het allermeeste vereerd met de klompen die hij van Hein kreeg. Hij straalde toen hij zag dat hij die mocht houden en Debbie was minstens even enthousiast. Leuk! En vervolgens kregen wij van Jay en Debbie een ingelijste (schitterende) foto van een van de natuurwonderen in de Arches, gemaakt door de fotograaf in wiens galerie we laatst geweest zijn. Een prachtig en kostbaar cadeau.
Inmiddels was het weer laat, dus snel alle koffers inpakken en naar bed.