Donderdag 1 augustus: ie wie waai weg

Vandaag was een bijzondere dag: Hein en ik (Lisette) mochten er al om 05:00 uit omdat we met Jolanda, Heleen, Marina en het gastgezin naar de Timpanogos Caves en naar de Thanksgiving Point Gardens zijn geweest. Om 5.45 uur werden we door Louise opgehaald en samen met het gezin ging het in 2 auto’s richting het natuurgebied waar we om 7.00 uur de kaartjes konden ophalen en beginnen aan de wandeling van 2,4 km met daarin een stijging van 329 meter. Heel erg mooie uitzichten tijdens de wandeling bergop, nog lekker fris en door de steile paden wel de opmerkingen dat Esther helaas maar voor één van ons kan invallen, als de spierpijn morgen te erg zou zijn. Maar de inspanningen waren zeker de moeite! De grot was heel erg mooi, met prachtig uitgelichte paden. Veel bijzondere vormen te zien zoals de ‘popcorn’, ‘bacon’ en ‘carmel falls’; allemaal herkenbaar. Zoals jullie weten, heb je in grotten vaak stalagmieten en stalagtieten, en een eenvoudig ezelsbruggetje helpt je om te onthouden welke de staande en welke de hangende zijn. Hier in deze grot had je echter ook kronkeltietjes (zie foto): hangende stukken kalk die niet recht naar beneden hingen maar (waarschijnlijk door de waterdruk in de holle binnenkant) alle kanten op krulden. Vreemd!
Petra en ik (Frits) konden lekker uitslapen, waarna we met Tracy en Deborah naar het naastgelegen stadje Provo zijn geweest. We wilden namelijk naar een stadje met een centrum, en Springville heeft dat niet. En in Provo was het centrum ook nog niet echt “klassiek”, maar er was een Mainstreet waaraan aardig wat winkeltjes lagen en enkele restaurants. Allereerst zijn we met de dames naar “Flags and stuff” geweest; een zaak die gerund wordt door een echte patriot. In de erg grote winkel tref je honderden soorten Amerikaanse en Staten vlaggen, veel patriottische leuzen, spreuken over God, kopieën van de onafhankelijkheidsverklaring, plaatjes van presidenten, (onder meer) Nederland T-shirts, en ga zo maar door. Er was zelfs een officiële “flag disposal box”, waar je versleten vlaggen in kunt gooien, waarna deze door een officiële instantie worden vernietigd. Daarna zijn Petra en ik Mainstreet doorgewandeld en hebben we een bakje koffie gedronken op een terrasje. De ober kreeg niet zo vaak bestellingen voor koffie; hij wist zelfs niet hoeveel die ging kosten. Later hoorde ik dat Lisette inmiddels van een familie gehoord had waarom men hier weinig koffie drinkt: volgens de boeken van de Mormomen mag je geen stimulerende middelen gebruiken, en daar horen koffie en thee ook bij...
Daarna terug naar Springville, en tegen half 7 naar het festivalterrein. Inmiddels was het gaan waaien; zo hard zelfs dat er een aantal tenten bij de kramen de lucht in gingen. Later op de avond ging dat nog harder, en mijn statief met de videocamera dreigde zelfs om te waaien. De temperatuur was circa 25 graden, dus met een T-shirt en driekwart broek hoefde je ondanks de wind geen kou te hebben.
Vandaag zagen we bij de Taiwanese groep weer 2 dansers die straf hadden. Na een uitbrander moeten ze dan een aantal uren zich gaan staan schamen, terwijl de rest van de groep hen volledig negeert. Balen.
Deze keer was Oriënt als tweede aan de beurt, dus na de opening en het eerste optreden werden we aangekondigd en zou Vranje beginnen met spelen. Maar we zagen dat Els (de accordeoniste) heel gestrest bezig was met haar instrument. Het bleek dat een deel van de toetsen vast zaten en niet meer los wilden. Paniek, want iedereen zat op het Nederlandse optreden te wachten. Toen bleek dat het niet binnen een paar minuten opgelost zou zijn, werd de volgende groep naar het podium gedirigeerd. Omdat de cd met de muziek nog bij Riekie lag, ging zij snel naar haar logeer adres terug, en werd aan de Chilenen gevraagd om hun accordeon te lenen. Toen bleek dat de Chilenen zelfs een reserve-accordeon bij zich hadden in de auto, dus minder dan een kwartier later had Els een andere accordeon omgehangen. Hij was groter dan degene die ze zelf heeft, maar gelukkig was de bediening gelijk aan die van haar, dus zonder soundcheck of oefenen, startten Vranje en Oriënt voor de tweede keer. En dat ging prima, dus zat Els met een brede smile achter de Chileense accordeon.
Bij de meiboom bleek echter dat er een verlengstuk te weinig was, dus die boom was te kort. Daardoor werd het kringetje wel erg krap en laag. Morgen wordt naar een oplossing gezocht.
Bij het winkeltje ging het vandaag ook weer goed, en Heidi kletst steeds net zo lang totdat de klanten besluiten om iets te kopen. Wel moest ze regelmatig de spullen vasthouden vanwege de wind.
Toen we vertrokken vanaf het parkeerterrein zagen we zelfs nog grote kliko’s omwaaien. Hopelijk staat er morgen nog wat overeind….

Tenslotte hebben we nog een fotootje van het bed waar Kars nu in slaapt...