Eerst leeuwen en nu Orient in Bosra Amphitheater

Dat van die leeuwen is wel 2000 jaar geleden, maar laat ik daar nu nog niet op vooruit lopen....

Op deze maandag was er om 8:00 uur ontbijt en om 9 uur vertrok de bus. Bij het ontbijt hebben we ook onze twee tijdelijke leden ontmoet: John en Dave, die lid zijn van een Britse volksdansgroep. Die zouden enkele jaren geleden aan dit festival meedoen, maar dat ging toen niet door. Ze waren echter uitgenodigd om dan een keertje afzonderlijk te komen. En daar hebben John en Dave gehoor aan gegeven. Op initiatief van Narine reizen ze nu met ons mee. En we hebben hen ingeschakeld: John houdt de meiboom vast, en en Dave het vaandel. Beiden netjes in Nederlandse kostuums.

Na vertrek van de bus gingen we eerst naar het appartement van Narine, die voor onze bassis Jan een bas gehuurd had. Dat is namelijk heel wat goedkoper dan om die bas een eigen stoel in het vliegtuig te geven. Toen hebben we dus Narine en haar man voor het eerst ontmoet. Lisette had zeker al wel 50 emails met haar uitgewisseld, plus enkele telefoontjes, maar nu live was het toch wel fysieker. Lisette had een boek over Nederland (aangevuld met fotos van de groep), plus een pakje stroopwafels voor haar (er zijn geloof ik nog enkele dozen stroopwafels, dus meld je bij Kars als we weer terug zijn!). Na 5 minuten praten en even "hello and good luck" in de bus, gingen we op zoek naar een bank om geld te wisselen. Nour suggereerde de National Syrian Bank, maar dat viel tegen want dat bleek enkel een kantoorgebouw te zijn. En we zagen ook maar erg weinig ATM's. Waarvan de eerste tig dan ook nog eens onze pasjes niet accepteerden. Toen zijn Nour, Hein, Huub, Lisette en ik op expeditie gegaan. En na een kwartiertje lopen vonden we er zowaar eentje waar we elk 500 Euro gepind hebben. Daarvan konden we ieder lid van de groep 50 Euro in Syrische ponden lenen. Huub (die bij de RABObank werkt) heeft dat allemaal netjes geadministreerd, en als alles goed gaat, krijgen we dat geld in Nederland weer van iedereen terug. En anders zet hij de afdeling Incasso van de RABO er wel op....

Toen Damascus uit, richting Bosra. Dat zou een rit van circa 2,5 uur worden, dus onderweg even gestopt voor de plaspauze. En natuurlijk om onze nieuw verworven geld uit te kunnen geven. Onderweg zagen we heel veel droge gebieden, met af en toe bijvoorbeeld olijvenbomen. Inmiddels hebben we die olijven ook geproefd, en ze zijn in diverse smaken heerlijk!

In Bosra zitten we nu in het Bosra Cham Palace Hotel. Een mooi hotel, van alle gemakken voorzien. En het ligt op maar 250 meter afstand van het Bosra Amphitheater.
Direkt na aankomst moesten we daar naartoe om te oefenen. Qua tijdstip niet handig (15:00 uur), maar er was geen keuze. En Petra maakte ook duidelijk dat er gewoon met volledige inzet gedanst moest worden, want dit optreden was ons eerste in Syrie, plus dat het opgenomen zou worden voor tv.

Het Bosra Amphitheater is zo'n 2000 jaar geleden door de Romijnen gebouwd, met dezelfde architect als die van het Collosseum in Rome, maar dat in Bosra is groter. En net als in Rome, zijn in dit theater vroeger ook boeven voor de leeuwen gegooid (of moet ik zeggen "in de leeuwen"?). Het theater telt 15.000 zitplaatsen, en is werkelijk prachtig om te zien. Het podium is maar 6 meter diep en heel breed. Dus daar moest met het dansen op worden gelet (als je al zag hoeveel inspanning het kostte om een gevallen "ei" terug te vinden dat van het podium was gerold, dan kun je nagaan hoeveel werk het zou zijn als een danser die 2,5 meter zou vallen).
Omdat het zo heet was, maakte Els zich zorgen over haar accordeon, want die kan niet tegen warmte. Uiteindelijk kon onze vaandeldrager worden ingezet om een paraplu boven de accordeon te houden.
Al na een paar minuten zag je de zweetdruppels verschijnen bij de dansers en musici. Gelukig wisten we dat het vanavond veel koeler zou zijn. De festivaldirecteur kwam nog even vertellen dat het omkleden, midden in de serie echt heel snel zou moeten, want 5 minuten vond hij veel te lang. Nadat duidelijk bij iedereen was geconstateerd dat hij of zij echt goed nat van de zweet was, mochten we weer terug naar het hotel. Om daar te lunchen en om nogmaals te oefenen, want de serie moest in verband met de tv opname toch nog een stukske ingekort worden. Gelukkig heeft Petra daar goed zicht op!

Voor je het wist, was het 18:00 uur en moesten we weer richting theater. Daar was het inmiddels veel drukker geworden, maar onder begeleiding waren we snel binnen. Daar ben ik naar boven gegaan om vanaf de eerster ring te filmen en fotograferen. Mooi mijn statief neergezet met de videocamera en niet te ver weg voor de fotos. Wat wel leuk was om te zien hoe de rijen zich steeds verder vulden met oud en jong, dik en dun, en met nihabs en strakke truitjes. Mijn plekje werd steeds smaller, want aan alle kanten schoven mensen aan. Maar iedereen was aardig en vriendelijk. Behalve een paar agenten, die wat jongens bij de kladden grepen omdat ze van een rand afgesprongen waren. Misschien had de laatste van dat groepje het ook wel wat bont gemaakt, door vrijwel op een agent met een paar sterren en strepen te springen.... Maar veel maakte het niet uit op 15.000 man, want de tent zat tot aan de nok vol (voor zover je daarvan kunt spreken bij een openlucht theater).

Om klokslag 20:00 uur kwam de presentatrice het podium op; zo'n gejuich en gefluit heb ik nog nooit gehoord!!! Dat ging trouwens de heel avond zo door, bij alles op het podium wat indruk op hen maakte. Ze kondigde Orient aan in het Arabisch (niet zo raar, want iedereen daar spreekt Arabisch), maar ze waren die middag wel verbaasd om te zien dat Lisette via de ambassade een tekst over Orient in het Arabisch had laten vertalen.
Het orkest kwam aan de zijkant van het podium te staan en daarna ging het gordijn open en kwamen de 12 dames en 4 heren van Orient het podium op. Ook voor hen eenzelfde enthousiast gejuich en gefluit. Ik kreeg er een rilling van, en dacht dat de dansers op dat moment ook wel even geslikt zouden hebben. Toen ik dat Heleen later vroeg, zei ze dat ze daar helemaal geen last van had; ze vond het spannend....

Er werd begonnen met de meiboom, met John als meiboomvasthouder. Door het enorme gefluit konden de dansers echter nauwelijks de muziek horen, en dat leidde ertoe dat de meiboom na een minuutje even een minboom werd. Gelukkig kon de draad (of moet ik zeggen "konden de linten") weer snel worden opgepakt en liep het verder goed. Bij het tillen van de Marker Meisjes kreeg Orient weer veel gefluit en gejuich. Het luidste applaus kregen ze echter toen aan het einde van de Oudhollandse serie werd afgesloten met de 16 dansers op een rijtje aan de voorkant van het podium, met 2 Nederlanse en 2 Syrische vlaggen.
Terwijl de dansers achter het podium zich in 3 minuten moesten omkleden naar het Brabants Leven (ondermeer met de inzet van de op de valreep aangebrachte klittebandjes op het Marker Slabbertje) speelde Vranje een pauzenummer. Daarna kwamen de dansers weer op. Van een afstand zagen ze er uit dat ze zich helemaal hadden omgekleed, maar achteraf hoorde ik dat er 3 waren die nog de halsketting uit Volendam om hadden bij het Brabants Leven. Vreselijk!
Het Brabants leven liep prima, met ondermeer een hele leuke performance van Hein als schilder van het tableau vivant.

De volgende act was een Syrische volksdansgroep, die in een wervelend uitziende show de boel flink wisten op te zwepen. Ik ben toen naar beneden gegaan, naar de ruimte achter het podium. Daar kon je vanaf de zijkant mooi de Syrische dansers zien. Toen ik doorliep naar de kleedruimte, kwam ik een rennende Nour, Jose en Marije tegen. Marije bleek een knopspeld ingeslikt te hebben. Ze weet zelf niet precies hoe het kwam, maar omdat ze beide handen nodig had bij het omkleden, had ze die speld even tussen haar lippen genomen, en toen zat ie ineens in haar keel. Ze vertelde later dat ze meteen naar een ambulance werd gebracht, die met zwaailicht en sirene vertrok (na enige discussie of Marije wel wilde gaan zitten of liggen). Ze kwam bij een medische hulppost, waar ze heel vriendelijk en kundig werd opgevangen. Er werd een rontgenfoto gemaakt, waarop de speld inderdaad te zien is. De instructie van de arts was om er even niks aan te doen en om morgenavond nog een keer te komen. Vervolgens werd ze met Jose en Nour weer naar het theater gebracht (onder politiebegeleiding). Je zou er bijna ster-allures van krijgen! Iedereen was natuurlijk blij dat er vooralsnog niks aan de hand is, en het was ook duidelijk merkbaar dat Jose wel even in haar Syrische piepzak had gezeten over haar dochter. Lisette heeft de foto bekeken en stelde eveneens vast dat de speld te zien is.

Inmiddels was de Syrische "Frans Bauer" Ali Deek gearriveerd, waar veel van de 15.000 bezoekers voor gekomen waren. Hij maakt vlotte en pittige Syrische muziek, waarbij hij over alledaagse onderwerpen zingt. Het gegil en gejuich was zo hard, dat jullie in Nederland het rond 20:30 uur wellicht gehoord kunnen hebben.
Er was toegezegd dat er voor Orient plaatsen gereserveerd zouden zijn, maar daar was niks van gekomen. Dus werd het moeilijk om Ali Deek te zien. Gelukkig was er uiteindelijk achter de coulissen een plek waar we mochten staan, buiten het zicht van het publiek. Dat was leuk om te zien en het swingde de pan uit. Je zag het hele publiek ook meedansen en swingen. Achter het podium stonden Kars en Huub, samen met een paar Syriers ook lekker mee te dansen, totdat Ali dat zag en hen wenkte om op het podium te komen. Meteen sloten andere Orienters aan, en zo stonden er een hele groep in Brabants kostuum op het podium mee te swingen met de muziek van Ali Deek. Echt heel leuk en voer voor de cameralui van de Syrische tv!
Na afloop van het concert deelde Ali nog handtekeningen uit, kreeg Ali van Orient een pakjes stroopwafels (nee, ze zijn nog niet op! Neem na terugkeer kontakt op met Kars) werden er fotos gemaakt en kregen enkele jonge dames (ook van Orient) een kusje van hem. Gelukkig blijkt de Mexicaanse griep mee te vallen, anders hadden we ons daar zorgen over moeten maken.

Toen we het gebouw gingen verlaten, gebeurde dat onder begeleiding van iemand van de organisatie. En die gaf heel strakke instructies. We moesten bij elkaar blijven, wachten totdat het overgrote deel van het publiek weg was, en moesten in een ganzemars links langs de brugleuning lopen. En toen we zowat op het plein waren, moesten we nog een keer op een gemetselde brugleuning gaan zitten. Waarom weten we niet, maar het was wel apart.

Terug in het hotel even omkleden en toen naar het diner. Dat was prima verzorgd, ondermeer met een boel heerlijke toetjes. Halverwege het diner kwam de festival directeur nog een geschenk aanbieden (een plaquette van het Bosra Amphitheater) en namens Orient bood Lisette hem een boek over Nederland en een paar klompen aan. Of hij ook stroopwafels heeft gehad, kon ik niet zien.

Na het diner zijn we naar het zwembad gegaan om op de muziek van Vranje plus onze twee Morris dansers (trekzak en lepels) nog een heel stel dansen te doen. Van Bulgarije tot Arabisch. En dankzij de lening konden we daar ook nog wat drinken.

Ik ben om 0:30 uur achter de (enige) PC van dit hotel gaan zitten (achter de receptie) en zag dat de laatste deelnemers aan de zwembad sessies rond 2:30 uur naar de kamer gingen.

Zoals gezegd probeer ik nog wat foto's te plaatsen. Als dat nu niet lukt, dan morgen weer. Frits