Zondag 28 juli 2013: De vlucht naar de USA

Vanochtend was het vroeg opstaan om op tijd op Schiphol te zijn. En dat lukte prima: iedereen was netjes op tijd, vóór 09:30 uur. Tijdens het wachten totdat we compleet waren, kwamen er nog 2 "wachtverzachters" voorbij in een Nederlands-achtig kostuum. Die dames vonden het leuk om met ons de foto te gaan.
Ondanks dat het ’t drukste weekend van het jaar was op Schiphol, ging de rest daar ook lekker vlot. Ook de piloot, het vliegtuig en de stewardessen waren er op tijd, dus gingen we punctueel weg uit Amsterdam. Het was een eerste vlucht van 6300 km, waar we 8 uur over deden. Het toestel was helemaal vol, maar ook de langere Orienters konden wel redelijk zitten. Onderweg wat video’s zitten kijken, waaronder de dolkomische video met de veiligheidsmaatregelen, spelletjes zitten doen en wat zitten suffen. En Jolanda vertelde dat haar tweeling Sam en Sara een klasgenootje hebben wiens ouders naar Afrika gingen om een nieuw broertje of zusje te halen. Sam en Sara vroegen zich af of Jolanda nu in Amerika voor hen een broertje of zusje te halen. Daar had ze het nu zo druk mee dat ze eigenlijk niet kon dansen…
We kwamen netjes op tijd aan in het Delta Airlines knooppunt Detroit. Daar moesten we door de Amerikaanse douane, en we hadden al talloze waarschuwingen vooraf gehad over hoe streng ze daar zijn. Bovendien hebben we aardig wat souvenirs bij ons voor ons standje op de festivals, en als het tegen zou zitten, zouden we daar ook nog belasting over moeten betalen. Dat viel gelukkig mee, en niemand heeft ons gevraagd naar al die klompjes en cd’s met muziek van ons orkest Vranje.
Er stond een lange rij, en we hadden maar 1 uur voordat we weer moesten boarden voor de aansluitende vlucht, maar ging best wel snel. Het grootste deel van de groep werd vriendelijk ontvangen en na een paar vragen over waar we naartoe gaan, wat voor festival dat dan was en hoe lang we in de USA zouden blijven. Een paar van ons werden grondiger ondervraagd, zoals Coby. Inderdaad, door een vrouwelijke douanier; die zijn veel strenger en lastiger dan de mannen. En bij Yvette werd er zelfs op internet opgezocht of er inderdaad een volksdansfestival in Bountyful en Springville is. En Thea had voor hun gastgezin op Schiphol nog bloembollen gekocht, waar nadrukkelijk op staat dat die mee mogen naar de USA. Toch werd ze uit de rij gehaald en werden de bollen grondig geïnspecteerd.
Met onze stagaire Esther gingen ze zelfs nog verder. Zij werd apart in een hokje gezet en flink ondervraagd. Of ze geld kreeg voor dat optreden, waar het dan was. En of ze een uitnodiging van de organisatie had, en die had alleen Lisette…. Pas na enige tijd mocht ze verder, en gelukkig zag ze Yvette daar nog lopen, want die bleek in eerste instantie de verkeerde koffer van de band gehaald te hebben. Inmiddels had Yvette haar eigen koffer weer gevonden en samen met Esther waren ze de laatsten van onze groep die na een grondige röntgenscan naar de aansluitende vlucht van Detroit konden gaan. Anderzijds kreeg onze grijsharige musicus Hans een indirect compliment bij die scan, want ze vroegen hem hoe oud hij is. Toen hij dat zei, bleek hij nog jong genoeg om zijn schoenen uit te moeten doen en die apart door de scanner te halen.
Al met al was het dus best spannend voor enkele Orienters, waarbij Esther wel het allermeeste in de stress heeft gezeten.
In het aansluitende toestel was het nog dik 3 uur vliegen tot Salt Lake City. Vanuit het raampje is het interessant om te zien hoe vierkant alle akkers hier zijn. Kennelijk hadden de settlers die hier 200 jaar geleden hun land claimden, toen allemaal al grote geo driehoeken en linealen bij zich….
We kwamen vrijwel op tijd aan in Salt Lake City. Daar werden we opgehaald door Donna Breckenridge en collega Trudy Peck van de organisatie. Een uurtje rijden later waren we in Springville, waar onze gastouders al stonden te wachten. Na een kort welkomswoord ging iedereen met zijn gastouders mee naar het logeeradres.
Petra, Hein, Lisette en Frits logeren met ons vieren bij Tracy. Het is inmiddels hier 23:00 locale tijd, dus voor onze oogjes al maandagmorgen 07:00 uur. Tijd voor een paar uur goed slapen….