Dinsdag 30 juli: De premiere in Springville

Om 19:00 uur moest iedereen op het festival terrein zijn. José en Heidi startten met het opbouwen van de kraam, Lisette en Petra moesten bij de Directors Meeting zijn en de rest van de groep kon zich omkleden in de Nederlandse legertent. Daar was het knap warm, dus al snel waren de wanden omhoog gerold en stond iedereen achter die tent in de schaduw. Verder kon men wat rond kuieren en bijvoorbeeld naar het groepje meisjes kijken dat Ierse dansen uitvoerde. Heel goed dat al die dames enorme pijpenkrullen hadden; die zie je hier eigenlijk nergens anders…
Ik heb mijn statief met videocamera achteraan opgesteld, vanwaar ik een goed overzicht had over het gebeuren. Het publiek kon kiezen om vooraan op een stoel te gaan zitten, of wat verder naar achteren op een picknickdeken. Dat zag er gezellig uit, en alles bleek prima geregeld te zijn. Inclusief kraampjes van de deelnemers en met koek en zopie. Geluid en belichting waren prima en de mensen in de regieruimte deden het prima. Ik schat dat er uiteindelijk circa 800 bezoekers waren.
De voorstelling begon met de 2 MC’s (masters of ceremony, die jullie vast allemaal kennen van de housefeesten). Deze 2 waren ietsje ouder (65 plus), maar ze deden het prima. Er werd natuurlijk gestart met het volkslied, inclusief 2 officieren die de vlag groetten en op het podium neerzetten. Daarna kwamen alle groepen kort op het podium, waarna de voorstelling van start ging. Er waren enkele hele leuke shows. Natuurlijk de Hollandse serie van Oriënt (dat ging echt goed), maar voor mij was die van Taiwan de fraaiste, met veel sierlijke bewegingen, een mooie choreografie en alles goed gelijk. Van de Polynesische groep had ik me veel voorgesteld (zoals indertijd in China), met kokosnoot-behaatjes en rieten rokjes. Maar dat viel tegen. Wel 5 mooie meisjes, die een soort heupenschudder-versterker hadden met daar allemaal riet aan vast. Daardoor leek het alsof er heel veel gebeurde, maar eigenlijk dus niet. Wel bleek het eerste meisje zelfs op haar hurken met haar heupen te kunnen schudden. Knap maar niet heel boeiend. De Chilenen maakten op mij ook een goede indruk, met dames in Spaanse stijl gekleed. De mannen hadden enorme sporen aan hun laarzen, die ook nog eens lekker meeklonken met de bewegingen.
Tegen tienen was de voorstelling afgelopen, en vertrok iedereen weer naar huis. Wij ook, en al snel lagen we in ons bedje….