Dinsdag 6 augustus: Arches Park & Dead Horse Point

Vanochtend om 05:00 uur ging de wekker. We moesten namelijk vroeg weg om op het afgesproken tijdstip bij het vertrekpunt van de busjes naar Arches Park te zijn. Er waren 8 busjes voor 14 personen elk, plus de truck met het eten en drinken. De gastouders zorgden ervoor dat hun gasten daar ook om 07:00 uur waren. Wij reden mee met onze gastheer Jay, wiens vrouw Debbie het overgrote deel van het eten had verzorgd. Toen we 20 minuten onderweg waren, kwam hij erachter dat we de worteltjes vergeten waren. Dus terug en we waren uiteindelijk een dik half uur te laat. Maar “gelukkig” waren de busjes ook te laat, en uiteindelijk vertrokken we voor een rit van ongeveer 4,5 uur naar Arches National Park. Wij zaten in een busje met 13 passagiers (7 Nederlanders en 6 Taiwanezen) en onze chauffeur Joshua. Het eerste stuk was saai: net als in Amerikaanse films zagen we een heeeeel lange rechte weg, met links niks en rechts nog minder. Toen was ik even uit de lucht, en nadat ze me wakker gemaakt hadden, zag ik ook hoe het landschap veranderd was: steile rode en groenige rotsen boven ons en een weg die daar tussendoor slingert. Uiteindelijk kwamen we bij het bezoekerscentrum van het Arches Park, waar talloze auto’s, busjes en woonmobielen stonden. Daar was ook onze gastvrouw Debbie, met de truck vol eten en drinken. We aten daar op het parkeerterrein onze lunch, en de groep werd opgedeeld in mensen die de wandeling gingen doen (de “hike”) en degenen die met de auto naar enkele interessante locaties zouden gaan en daarna in het naastgelegen stadje Moab wat zouden gaan shoppen.
Hoewel ik zeker geen wandelaar ben, besloot ik om toch mee te gaan met de hike, die zou leiden naar de “Delicate Arch”. Het Arches Park ligt op een 300 miljoen jaar oude zoutlaag, die bedekt is met een enorme laag rotsen, die ooit meer dan 1,5 km dik was. De instabiele zoutlaag zakte her en der in elkaar, waardoor er op plaatsen “muren” van rots ontstonden. Door de wind en het meewaaiende stof daarin zijn de zwakke delen daarin soms weg geslepen en bleven er bogen over. En de Delicate Arch is een van de grootste van de circa 2000 (!) bogen die er zijn, namelijk 20 meter hoog.
Het eerste stuk ging per auto, en daarna te voet. Op de kaart stond hierover “Delicate Arch, 4.8 km. Een stijging van 146 m. Geen schaduw – neem minimaal een liter water per persoon mee. Open rots met enkele plekken waar je ver naar beneden kunt kijken. Doe dit liefst tegen zonsondergang.” En het was rond 13:00 uur toen we vertrokken bij een temperatuur van 35 graden Celsius. Iedereen had dan ook wat op zijn/haar hoofd, water bij zich en goede schoenen aan. Het eerste stuk wandelen ging prima, vooral ook omdat we net uit een airconditioned auto kwamen en nog fris en fruitig waren. Een groot deel van de groep heeft veel wandel-ervaring, zoals bijvoorbeeld Kars (die helaas geen enkele vlinder gezien heeft), Riekie, Petra en Hein. Die hadden er niet veel moeite mee, maar ik wel. Dus op een zeker moment besloot ik om even bij te gaan zitten komen in een klein, zeldzaam schaduwplekje. Lisette liep een stuk verder om in elk geval daar een kleinere boog te kunnen zien. Toen ze terugkwam, was ik weer afgekoeld en ging ook even bovenin kijken, met het idee dat het nog best ver zou zijn tot de Delicate Arch. Ik kwam echter Huub tegen, die zei dat die boog net om de hoek lag, dus liep ik dan meteen maar die kant op. Terwijl Lisette dus op mij zat te wachten. Foute boel dus, want als het even tegen had gezeten zou Lisette de enige geweest zijn die de Delicate Arch niet gezien zou hebben omdat ze op mij zat te wachten. De Arch lag namelijk inderdaad net om de hoek! Onze gastvrouw Debbie noemde dat een “Doghouse for you tonight” situatie.
Bij de boog stond nog het overgrote deel van de Oriënters, die allen (terecht) zeer onder de indruk waren van die boog. Er waren er zelfs een paar die er flink door ontroerd waren. De boog en de omgeving beschrijven lukt mij niet, maar kijk maar eens naar de foto’s. Schitterend! Net als trouwens de hele omgeving. Landschappen zoals ik ze nog nooit gezien had; heel indrukwekkend. En kleine chipmunks met honger, die graag een koekje lustten.
Daarna weer terug naar het parkeerterrein en het busje met airco. Vervolgens zijn we via een aantal andere schitterende plekken naar de plek gereden waar Debbie het avondeten gereed had gemaakt. Onderweg zagen we enkele van de meest bijzondere geologische formaties uit het park, zoals de Balancing Rock: een enorm groot rotsblok (formaat Hele Grote Autobus) dat op een soort granieten kolom staat (wie wel eens afleveringen van de tekenfilm Road Runner heeft gezien, heeft dat rotsblok al vaak gezien). En de 3 Roddeltantes, een groepje van 3 grote kolommen met “hoofden” erop. En “Mesa’s”: hele steile tafelbergen die hoog boven de omgeving uitsteken. Stuk voor stuk verbluffend!
Het avondeten voor de circa 120 mensen van het Bountiful Festival werd bij Dead Horse Point geserveerd door onze gastvrouw Debbie, die een groot gasfornuis had meegebracht. Na al dat gewandel had iedereen flinke trek, en zelfs de worteltjes gingen er in als kool…
Het uitzicht van Dead Horse Point is ook alweer prachtig mooi: je kijkt van bovenaf zo’n 600 meter naar beneden op de Colorado River. Ja, dezelfde die de Grand Canyon heeft gemaakt. En overal verschillende kleuren rotsen. Je kunt daar wel 1000 foto’s maken, maar dan nog zie je niet hoe het is als je daar live aanwezig bent. De temperatuur was inmiddels gezakt naar een dikke 25 graden en er hing een flink pak bewolking. Niemand vond dat erg , zelfs niet toen het even wat regende, want nu was het heel aangenaam om daar nog wat rond te lopen zonder dat er meteen zweetstroompjes van je rug liepen. Daar hebben we toen ook de groepsfoto gemaakt.
Tegen half 8 zat iedereen weer in zijn busje en gingen we op weg naar ons “thuis” in Bountiful, 400 km verderop. Aangezien de chauffeurs ook al vanaf 05:00 uur in touw waren, werd dat een strijd tegen de slaap. Gelukkig kon ik lekker kletsen met onze chauffeur Joshua, zodat die wakker bleef, maar in enkele andere busjes ging het rijden over de lange, kaarsrechte, onverlichte wegen niet altijd even soepel. Bovendien was voor de mensen achterin de busjes de airco niet altijd even optimaal: enkelen kregen een heel koude wind over zich heen en anderen zaten te puffen. Gelukkig zijn er inventieve mensen; zo had Marileen van een doorgesneden drinkflesje een geleiding gemaakt voor de gekoelde lucht. Twee andere busjes zijn onderweg aangehouden omdat ze de afslag gemist hadden en op de weg gekeerd hadden. De leidde gelukkig enkel tot een waarschuwing van de politie.
Tegen 0:30 uur waren alle busjes heelhuids terug op het verzamelpunt en kon iedereen met zijn/haar gastgezin naar huis. Een prachtige dag, waar iedereen volop van heeft genoten, met veel dank aan onze gastvrouw Debbie, die dit idee had ingebracht en uitgevoerd. Petje af!

PS: de foto’s van de chipmunk, het teamwork en van de creativiteit zijn gemaakt door Marileen van Koelen.

PS2: de site toont niet alle foto's bij het verslag, kijk even naar het losse hoofdstuk foto's (links op de pagina) daar worden wel alle foto's getoond.